རང་དབང་གི་ལམ་སྣེ་སྐྱ་བོ།

དུས་དེ་ནས།

བཞུད་པའི་ལམ་སྣེ་དག

ཇི་ཙམ་གྱ་གྱུ་ཡང་།

འཚོ་བའི་ལོ་ཟླའི་ཚིགས་དང་།

ནམ་དུས། ཐ་ན་རྩི་ཤིང་དག་གི་ཚུགས་ཀ།

རྒྱུན་དང་འཚོ་བའོ་སྟོན་མོ།

ཡོད་ཚད་གུང་འཛོལ།

དུས་ཀྱི་ཚོར་བ་བང་རིམ་འཆོལ།

ཐམས་ཅད་དེར་ཟུག་ཅིང་།

དེར་ཅེ་རེ་བགྲད།

འདིར་གོ་ལ་སྨུག་པོ་ཟེར་ཆོག

ནང་གི་ཞི་འཇགས་འཆོལ།

གཡོ། ཆེས་གཡོ།

ས་ཡོམ་ལས་ཀྱང་འཇིགས་སྐྲག་ཆེ།

འདིར་རྩི་ཤིང་དང་མེ་ཏོག་དག་ལའང་ཁེངས་ཉམས་ཤིག་ལྡན་མོད།

ངས་དེ་དག་ངོ་མི་ཤེས།

དེ་རང་གིས་ང་སྐྱོབ།

བར་གྱི་ལོ་ཟླའི་ཟང་ཟིང་ཇི་ཙམ་ཆེ་ཡང་།

དེར་ཅེ་རེ་བགྲད་ཅིང་།

རྣམ་རྟོག་སེམས་ཀྱི་རི་མོ་གསལ་ལྷང་ངེ།

གྲུ་ག་ག་གེ་མོ་ཞིག་སྟེ།

རྩིག་གྱང་ངོ་སྟོང་ནར་ཞིང་གུ་དོག་ཀྱང་།

ཆིག་ལབ་རྒྱག་ཞོར་གོམ་པ་འགའ་ཕར་དང་ཚུར་སྤོ་ཐུབ་པ་དེ་ངའི་རང་དབང་ཕལ་བ་ཞིག་རེད།

སྐབས་རེས་བྲག་ཆ་ལྟ་བུའི་མགོ་ནང་གི་གདུང་དབྱངས་ཡམ་ཡོམ་ཞིག་གིས།

ང་རགས་པའི་ཚོར་འགྲོས་སུ་བསུ་བར་བྱེད།

ཁ་མདོག་བཀྲག་མདངས་མེད་ཀྱང་ནང་གི་འཇིག་རྟེན་རི་རྒྱལ་ལྷུན་པོ་འདྲ།

སུར་གོ་བརྡ་སྤྲོད་དགོས། དོན་མེད་རེད། སྒོ་ལྔའི་ལུས་ཚོར་སྟེར་མ་ཐུབ་ན།

ད་དུང་ང་སྨྱོས་འདུག་ཟེར་སྲིད།

འདིའི་མུ་ལས་ངས་ཁྱེད་ཀྱི་སེར་ཞལ་གྱི་འཛུམ་རིས་མཇལ་ཐུབ།

འདིའི་མུ་ལས་ངས་ཁྱེད་ཀྱི་སྙིང་སྟོབས་ཀྱི་རྩ་བ་ངོ་ཙམ་འཕྲོད།

རང་གཅེས་གྱ་གྱུའི་སེམས་གཡོ་ཞིང་རྒོད་པ་ལས་ཕ་རོལ།

ཐོབ་པ་འདི་ལྟའི་འདོད་པ་ཙམ་གྱི་ཆེད་ལུས་སེམས་ཀྱི་ངལ་བ་ལས་ཕ་རོལ།

སུ་ལའང་རྗོད་དགོས་དོན་མེད། དུས་མེད་ལགས།

དུས་མེད་ཡོམ་འགྲོས་འདིས་ཁྱོད་ཀྱང་གཞན་དེང་དགོས་ཅིག་དང་།

ང་ཡང་གཞན་དུས་འགྲོས་དང་འགལ་བ་ཞིག་ཏུ་བསྒྱུར།

ད་ང་གཉིས་ཧ་ལམ་བྱ་རོག་དང་འུག་པ་ལྟ་བུ་ཡིན་སྲིད་མོད།

འོན་ཀྱང་། རིག་པར་སློབས་རོགས། དེ་ཡང་རིག་པའི་རྒྱུན་ཅུང་ངོ་ཤེས་ཆེད།

བྱས་འཛོལ་དག་ཕྱིར་དྲན་ཞིག་ཡོད་ན་རིག་ལྡན་མིན་ནམ།

ཕྱི་སྤྱོད་འཕེན་བྱེད་ནང་གི་རི་མོར་ཅེར་ལྟ་རེ་ཐུབ་ན་རིག་ལྡན་མིན་ནམ།

དེ་ཡང་དྲན་པའི་རྒྱུན་ནམ་རིག་པའི་རྒྱུན། དགོས་ན་འདི་དགོས་རེད།

སྐྱེད་སྲིང་ན་འདི་དགོས་རེད། ངས་འདི་ལྟ་བུ་ཞིག་ལ་རིག་ལྡན་ཟེར།

ད་རྫོགས་ཡ་ཡོད་མ་རེད། སོང་ཙང་། ཁྱོད་ཀྱི་མིག་ལམ་བརྒྱུད་ལྟ་ཚེ་ང་སྨྱོས་ཚར་རེད།

My Way of Loving You

Wet cobbles; fallen dark-gold, namely rotting, of planes and oaks and chestnuts; sadly, I miss the brilliant scarlet of maples around here; mossed-over sidewalks along lengths of ragged hedges; springy, rocking gaits like a means of expression; nervous despite being composed expressions; I am no longer interested in taut, stony ones; sufferings being telepathically communicated despite toying with this and that gizmo, so busy; dumb, no, but you can speak fluently in any tongues; if you make a voice in it, I can get it somehow; incommunicado, no, you choose the other easier way; excommunication, no, everyone is so, insulated, safely raving--so a sniffer weaves through you but has a moment to care a peek at you. Happy Valentines Day to you all!

A Personal Eulogy

By holding every staunch, learned one to caring individual for Tibet and Tibetans close to my heart, for the exigent case not so much politicised as for not being that lucrative, for the stark opposite realities behind the looming drapery of nervous yet sweet-lipped propaganda of creating 'a heavenly Tibet', the sober worlds still mesmerised so so far, I do wholeheartedly pay my deep condolence for the demise of Prof. Elliot Sperling, and so my sincere prayers. His paternal like love especially for Tibetan youths like saying not to be afraid of fighting for justice and personal liberty has been just brought to my attention. Sorry for my not knowing him through his great works on Tibetology but always hearing about him. Not to be afraid of what? I answer as of the looming grandiosity of structures and arms and wealth, petty human ventures just a click away from a natural disaster. Coming across the same remark poked at my strange sensitivity letting me shed much over him who I have never met in my life. And it calls up what I have learned about Aunty Asha's (of Madras) doings for Tibetan students there. Though I have never had such opportunity of schooling and the convivial vibrancy of activities and interactions and learning related with its romance, I do appreciate those who have such. Once learned some about her through a TSAM's magazine many years back, I have found her really as 'a lady with gold lamp', the sobriquet I skimmed over in the same mag, for her benign bearing so sober like expecting nothing but doing for those daring young Tibetans, my brothers and sisters. Treasuring such and such personality the world over as we can't take such for granted ever, I shed even more for the late great Tibetologist of our time. :(

སེམས་པ།

རྗོད་བྱེད་ཀྱི་ཐབས་མེད་པ་ག་ལ་ཡིན།
སྤུན་ཟླ་ལགས།
སྒྱིད་ལུག་དང་དེས་སྤྲོས་པའི་སྟབས་བདེའི་ཐབས།
ད་ནི་ལྟད་མོ་འདུག་གོ །
འདིར། སྤྱི་ཚོགས་དྲ་བ་འདིར།
དངོས་གནས་མིའི་གཤིས་ཚུགས་ནས་ཇི་ལྟར་ཇི་སླར་ཇི་སླར་འགྱུར་ཚུལ།
དེང་དུས་ཀྱི་ངེད་ཅག་ཚོ།་
ང་ལ་ཁྱེད་ཀྱི་ཚིག་སྐམ་དེའི་དགོས་པ་མིན་འདུག་ལགས།
དེ་ལས་ཁྱེད་ཀྱི་ཉིན་ཞག་དུས་གསུམ་གྱི་མཛད་རིམ་དག
པར་རིས་དང་གློག་བརྙན་ལམ་ནས་མཚོན་པ་དེ་དྲག་ག
ཐུགས་རྗེ་ཆེ།
མགྱོགས་མྱུར་བོད་ལ་མཇལ་ཡོང་ངོ་།།

For The Occasion

For the occasion marked by glittering tinsels adorned trees and those milky-white beads shaped lighting (deer to floral patterns) adorned street lights, family-gatherings, red hats of Santa, contained worlds passed by sniffers like myself, I do wish you all concerned here Merry Christmas and a great fresh year ahead. Sorry, I have forgotten the rest rhetoric. Yes, but here: it concerns one or those around you, to love and be requited, to be jealous of, to bandy with banteringly or to gossip about, to rely on at last. They are your world. So value them, even a nameless one passing by you, the one you will never see again. The world is beautiful, I say, I vouch, for the simplicity of our hearts, our being able to endure chore after chore. That's great, the bloodline of many art forms and creative works, the products of often lonely, desperate souls. The simplicity of our hearts but not the simplicity of our origins--everyone can be great at last. Once again Merry Christmas and Happy New Year!!!

We Are What We Are

Notwithstanding our hardiness, our being tuned with vicissitude, still the working pluralism (the credit for individual human nature, not the always failing system that itself as of our intrinsic bias or self-first; the game is always tricky when two or more souls are said as united on a common good ground), those fluent writer-minds belaboring like raving something, in my view, it at last stands on this simple system: not lying what we are, no backstage preparation, no said as 'doublespeak' or equivocating but putting it forward plain and legible that, for example, like saying 'I am strange', like accepting every human endeavour isn't perfect, like saying judging is so, so easier than understanding, like saying there is no such things as 'backward', 'barbarian', 'uncivilized' but our self-

enlargement-importance.

Where Are You?

“The plain fact is that the planet does not need more successful people. But it does desperately need more peacemakers, healers, restorers, storytellers, and lovers of every kind. It needs people who live well in their places. It needs people of moral courage willing to join the fight to make the world habitable and humane. And these qualities have little to do with success as we have defined it." ~ His Holiness the 14th Dalai Lama

~

“For, so inconsistent is human nature, especially in the ideal, that not to undertake a thing at all seems better than to undertake and come short.” ~ Harriet Beecher Stowe, Uncle Tom's Cabin

*

Whatever you bring forth it's all about nativity at last. That's in our blood. One who can wear a thicker membrane of imposture mouthing the slipping away ideals, usually business-self-interest-oriented, has just created a ghostly vacuum now simmering with gnawing mayhem, thanks for that dream for uniformity, the uniformity of such uniformly saluting, 'Viva Big Brother! You are our role model. You are the most impeccable progenitor.' Now that sensitivity, the ugliest weakness of humanity (how 'happy' are animals), has been heightened; now even a modest disposition like of a nomad has been alerted into floundering and bluffing out what? To say he has his uniqueness, 'individualism-mania'. Now even he can wear that protective mien marked by muteness and insulation but so busy with toying his dear gizmos. Now, on the human being at large level, every wise-sounding head and brain has found their nativity leaving the scatter-brained mass in desperate burlesque of wringing something out of himself or herself. Now it's all about what you have up your sleeve to shine forth, to disport as worth-heeding. And the simple fact is that when one is made to wring out so he can only lean on his nativity (creed, dogma, animism, etc.) Then face it!