ང་ཚོ་ད་དུང་གཉིད་མ་སད་དམ།

གཞི་རྟེན་བརྟན་པའི་རང་བློས་བཏང་བའི་ཉམས་ལེན་ནམ་བསམ་བློའི་རྨང་གཞི་ཞིག་མཆིས་ན་ཕུད། གཞན་དེང་གི་དུས་སུ་མགོ་འགྱེད་དཔུང་པ་མཉམ་གཤིབ་ལས་རང་དོན་བསམ་བརྗོད་ལས་མ་ཕོད་ན་ཚར་བ་བཞིན། ང་ཚོའི་བཟང་བཟང་གི་༼ནང་འགྲིག་༽ཅེས་པ་དེ་ཡང་ཚར་བར་བྱེད་པའི་རྟགས་ཤིག་མིན་ནམ། དེས་ན་རྒྱལ་ཁྲིམས་གང་ལས་དགོས་སམ། དེས་ན་རང་དབང་དམངས་གཙོ་མི་བུ་སྒེར་གྱི་ཐོབ་ཐང་སྟེ་བསམ་བརྗོད་འཚོ་གསུམ་གང་ལས་དགོས། བསྐལ་བ་རྙིང་པའི་སྐབས་ཀྱི་ཀླ་ཀློའི་རྩུབ་སྤྱོད་ལས་སུ་ཤེད་ཆེ་བའམ་དཔུང་ཆེ་ན་གཉའ་གནོན་པའི་ཕལ་བའི་ལྷན་སྐྱེས་ཀྱི་དཔའ་སྙིང་མེད་པའི ལས་འཆལ་དག་གང་ལས་ཁྲིམས་ཀྱིས་སྡོམ་པར་བྱེད། འཇིགས་སྐུལ་རིང་ལུགས་ཆེད་གང་ལས་ཆེད་དུ་བཅའ་ཁྲིམས་གཏན་ལ་ཕབ་བམ། ཧ་ལས་ཡ་རེད། དེ་ཡང་རང་དབང་དམངས་གཙོའི་ལུང་པར། དེ་ཡང་རང་གི་རིགས་འགས་རང་རིགས་གཅིག་ལ། དེས་ན་ང་ཚོའི་རྩ་དོན་ལ་ཕུགས་དོན་ཞིག་ཡོད་དམ། ཡུལ་གྱར་བའི་གནས་སྟངས་འདི་ན། ཆེས་ཐབས་སྡུག་པའི་བཙན་བྱོལ་གྱི་གནས་སྟངས་འདིར། དོན་ཆུང་ཞིག་གི་ཆེད། ཧ་ལས་ཡ་རེད། དངོས་གནས་ངོ་ཚ་འདི་ལས་ཆེ་བ་གང་ན་ཡོད། མཐོང་མྱོང་། ཕལ་བའི་ཀླ་ཀློའི་རྩུབ་སྤྱོད་འདི་ལྟ་བུ། དེ་ཡང་དམིགས་བསལ་༢༠༡༡ལོའི་འོས་འགྲན་ནས་བཟུང་། ད་རྫུན་བཤད་ན་སུས་ཡིད་ཆེས་སྲིད་དམ། ཉེ་ལམ་ནེའུ་ཡོག་དུས་བབ་ཐོག་ཐོན་པའི་རྩོམ་དོན་ལ་མི་བདེན་ཚུལ་ཇི་ལྟར་སྒྲུབ་ཐུབ་བམ། ང་རྟག་ཏུ་ཧ་ལས་ས་ནི་ནང་མ་གཏོགས་ཕྱིར་ཞི་མི་འདྲ་བ་གང་འདྲ་བྱས་ན་ཆགས་པ་ཡིན་ནམ།

India: The Land of Quintessential Civilisations

Now, almost each country has its own form of 'diversity', but Indian diversity stands out as a shining gem, so practical and undemanding and welcoming despite her being less 'advanced', namely showy in that machine-enchanted way but drudgery in meaning, like a machine there for this and that trivial matter, so corrosive, so pampering. In essence, Indian diversity isn't just the toleration of foreign invasions and thereby encroachment of different alien faiths and cultures, so shallow against her deep-seated shine, but respecting them as having the same right, especially of expression and thereby thriving... But, at last, as she sees, it matters who holds on to the needed depth, as a human mind can't be blanketed as that blind despite the majority of the same version is just 'copy cat' now, rather so desperate for being feted and lionised like a desperate celebrity now, like a footballer whose personal life and personality so zoomed out from us.

Food for Thought

Every invaluable greatness to sublime realisation to complete liberation is free, like a great vista from a vantage point, like a magpie ambling along a length of a paved path in a waddling gait, while cackling and croaking, like so many mundane beauties of this earth, but we get ourselves tethered to this shabbiness, especially to the root of every suffering, namely this narcissism, to this amorphous, dreamlike self-importance. It's so true it's all about not having a gist of knowledge about what a healing potion 'other instead of self' has in store. We happen to experience it in our little escaped acts, but we can't get it , or see it so. Yes, here in the West, or elsewhere in the world, every problem stems from it, only it. In the other word, it's hinted as 'respect', but it's just a part of it, like 'relativity' is just a part of 'interdependence'.